Οι τακτικοί έλεγχοι του παιδιού είτε από παιδίατρο είτε από οδοντίατρο μπορεί να δείξουν ότι υπάρχουν παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε προβλήματα σύγκλεισης αν δεν υπάρξει έγκαιρη προληπτική αντιμετώπιση. Ίσως μοιάζει παράξενο για πολλούς γονείς ότι ένα παιδί ηλικίας 6 – 8 ετών χρειάζεται κάποια ορθοδοντική παρέμβαση, όμως σε αυτή τη φάση της ανάπτυξης του παιδιού μπορεί να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ορθοδοντικών ανωμαλιών.
Στη φάση της πρόληψης πολύ σημαντική παράμετρος είναι η ενημέρωση προς τους γονείς για όλα τα ζητήματα της οδοντικής υγείας και των τρόπων με τους οποίους μπορεί να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά η πρόληψη. Με ελέγχους ανά διαστήματα παρακολουθούμε την ανάπτυξη της οδοντοφυΐας και των δομών του προσώπου ώστε να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τυχόν εμφάνιση συγκλεισιακών προβλημάτων. Αν διαγνώσουμε κάτι τέτοιο, τότε χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες προληπτικές μεθόδους. Από τις πιο συνήθεις προληπτικές εργασίες είναι η διατήρηση χώρου μετά από πρόωρη απώλεια νεογιλών δοντιών και η διακοπή βλαπτικών έξεων του παιδιού που συνεχίζονται και μετά την ηλικία των 3 – 4 ετών.
Τα νεογιλά (παιδικά) δόντια είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη της μόνιμης οδοντοφυΐας και των γνάθων, γιατί διατηρούν το χώρο για τα μόνιμα δόντια που θα ανατείλουν αργότερα και συμβάλλουν στη διατήρηση του σχήματος του προσώπου. Αν κάποιο νεογιλό δόντι χαθεί πρόωρα για οποιοδήποτε λόγο ή το μόνιμο αργήσει να εμφανιστεί στο στόμα, τότε μπορεί τα υπόλοιπα δόντια μετακινηθούν στο χώρο που παραμένει κενός και έτσι το μόνιμο δόντι να ανατείλει σε λάθος θέση.
Σε περίπτωση πρόωρης απώλειας νεογιλού δοντιού, θα κάνουμε λεπτομερή εξέταση και, αν χρειαστεί, θα σας συστήσουμε για το παιδί ένα μηχανισμό διατήρησης χώρου. Με τη συσκευή αυτή θα εμποδίσουμε τυχόν μετακίνηση των γειτονικών δοντιών και θα διατηρήσουμε τον απαιτούμενο χώρο για το μόνιμο δόντι. Οι μηχανισμοί μπορεί να είναι μόνιμοι ή αφαιρούμενοι και κατασκευάζονται εξατομικευμένα για κάθε παιδί ώστε να προσαρμόζονται στα ανατομικά τους χαρακτηριστικά.
Ο θηλασμός του δακτύλου και της πιπίλας είναι δύο πολύ κοινές συνήθειες κατά τη βρεφική και την πρώιμη νηπιακή ηλικία, γιατί κάνουν το παιδί να αισθάνεται μεγαλύτερη ηρεμία και ασφάλεια. Συνήθως τα παιδιά σταματούν αυτές τις έξεις στην ηλικία των 3 – 4 ετών. Αν όμως συνεχιστούν και σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να προκαλέσουν διάφορα ορθοδοντικά προβλήματα όπως χασμοδοντία, μεγάλο κενό στα μπροστινά δόντια, πρόταξη των άνω πρόσθιων δοντιών, σταυροειδή σύγκλειση, σκελετικά προβλήματα στις γνάθους. Φυσικά η σοβαρότητα και η έκταση αυτών των προβλημάτων δεν είναι πάντα η ίδια αλλά εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της έξης. Μια άλλη συνήθεια είναι και η πρόταξη της γλώσσας, δηλαδή όταν το παιδί βάζει τη γλώσσα του ανάμεσα στα πάνω και τα κάτω μπροστινά δόντια κατά την κατάποση.
Σε περιπτώσεις που αυτές οι συνήθειες παρατείνονται πέρα από το φυσιολογικό, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται πρώτα από όλα προσεγγίζοντας το παιδί και βοηθώντας το να τις διακόψει μόνο του με την κατάλληλη υποστήριξη. Αυτό τις περισσότερες φορές αρκεί. Αν όμως το πρόβλημα συνεχιστεί, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ειδικές συσκευές.
Copyright 2023© All rights reserved
powered by
